Blog

Mijn (per ongelukke) emigraties

29 mei 2024

Ben je meer een luisteraar dan een lezer?

Beluister hier de podcastversie

Als je me al even volgt, dan weet je dat ik inmiddels alweer 8 jaar in Spanje woon. Maar wat je waarschijnlijk niet wist, is dat ik daar op best wel een kromme manier terecht ben gekomen. Ik ben zelfs meerdere keren per ongeluk geëmigreerd! Hoe? Nou zo:

Stewardess bij Transavia

Het begon allemaal toen ik als 19 jarig broekie bij Transavia werd aangenomen als stewardess. Ik was natuurlijk helemaal in de wolken met m’n nieuwe baan (sorry, flauw😅). Maar ik ontdekte ook vrij snel dat “reizen” als beginnend stewardess niet zo glamoreus is als het leek.

In het begin krijg je namelijk alleen de korte vluchtjes. En dat zijn heen-en-weer diensten. Oftewel: ik vloog van Amsterdam naar Rome, liet alle passagiers uitstappen, begroette vervolgens de nieuwe lading passagiers en was binnen een uur weer onderweg terug naar Amsterdam.

Terwijl mijn vrienden jaloers riepen “Ooooh mag je weer naar Italië? Wat lekker zeg!”, dacht ik “Tsja, ik mag een kwartiertje op de trap in de zon staan en dan maken we rechtsomkeert. Wat een feest😅”

Backpacken in Azië

Toen het seizoen erop zat, vond ik het dan ook dik tijd om zelf te gaan reizen. Ik spaarde wat geld, kocht een backpack en vertrok (in m’n uppie) voor 2 maanden naar Azië. Maar daar maakte ik een grote fout. Ik vloog namelijk terug van Bali naar Nederland in februari. Stel het je even voor: van BALI☀️ naar NEDERLAND🌧️ in FEBRUARI Dat was na 2 maanden bikini-life nogal een harde overgang😂 En zo gebeurde het dat ik op mijn dag van thuiskomst Googlede: “Hoe kan ik naar een warm land zonder dat ik geld heb?”

Google weet alles

Tja, vragen kan altijd toch?😉Maar wat bleek? Google had een antwoord! En zo was ik 2 maanden later ineens reisleidster voor Sunweb in Griekenland!☀️Ik werkte 80 uur per week, maar vond het helemaal fantastisch. Ik sjeesje op m’n scootertje het hele eiland over en vertelde elke ochtend een nieuwe lading Nederlandse vakantiegangers dat je op Kos het WC papier niet door moet spoelen😅 Toen het seizoen er in oktober op zat en ik terug naar Nederland moest voelde ik me verloren. Dat duurde gelukkig niet lang, want precies toen ik aankwam op Schiphol kreeg ik een appje van een Australiër die ik op Kos had leren kennen: “Heeey, ken je me nog? Ik ben toevallig in je land, heb je zin om een terrasje te pakken?” Toen ik hem terug appte bleek dat hij in Berlijn zat en dacht dat Berlijn in Nederland lag, maar dat moeten we hem maar even vergeven😉 Ik weet nog goed dat ik bij m’n ouders achterin de auto zat op weg naar huis vanaf de luchthaven en dat ik er totaal geen zin in had om weer voor vast in Nederland te wonen en een saaie “normale baan” te vinden. Dus ik appte terug: “Vandaag lukt niet, ben je morgen nog in Berlijn?” En zo zat ik de volgende dag ineens in de trein naar Berlijn!😂

Backpacken in Europa

Uiteindelijk hebben we ruim een maand door Duitsland, Tsjechië en Italië gebackpackt, maar toen hij zich klaarmaakte om het winterseizoen als ski-instructeur in Canada te gaan werken leek er voor mij echt een einde te zijn gekomen aan mijn reisavontuur. Tot hij op de dag van z’n vertrek ineens zei: “Joh, Canada is supermooi. Waarom kom je niet langs? Je kan wel een paar weekjes bij mij blijven en dan kost het je alleen de vlucht!” Ik had niks beters op de planning staan en wilde nog steeds koste wat het kost niet terug naar Nederland, dus een paar weken later zat ik ineens in het vliegtuig naar Canada!

Onbedoeld naar Canada verhuisd

De bedoeling was om 2 weekjes te blijven, maar toen ik na 4 dagen reizen (ik had als echte backpacker de spotgoedkope optie met 5 overstappen gekozen😂) eindelijk aankwam in het dorpje Whistler wist ik direct al dat ik niet meer weg wilde. Whistler is en blijft een van de allermooiste plekken die ik ooit in mijn leven gezien heb. Het is een klein dorpje dat tussen twee enorme bergen ligt en in de winter is alles bedekt met een dikke laag sneeuw. Binnen no-time startte ik mijn aanvraag voor een Working Holiday visum waarmee ik een jaar lang zou mogen werken. Dat lukte en ik ging aan de slag als serveerster in een grote, gezellige bar onderaan de skipiste. En de Australiër die me naar Whistler toebracht was inmiddels mijn vriend geworden, dus ik had het helemaal voor elkaar. Tot hij ineens een telefoontje kreeg: zijn opa was ziek en als hij nog afscheid wilde nemen, moest hij per direct naar Australië komen.

Ongepland naar Australië verhuisd

Hij vloog terug naar huis met het plan om na een week terug te komen. Maar in alle chaos maakte hij een fout bij de verlenging van zijn visum, waardoor terugkomen naar Canada ineens niet meer mogelijk was. Wat volgde was een Skype telefoontje waarin hij zij: “We hebben twee opties, of jij komt naar Sydney, of we verbreken de relatie” Ik had nog ongeveer 2 maandjes over op mijn werkvisum en zou dan Canada toch moeten verlaten en dacht: “Ach, waarom ook niet?” Dus een week later zat ik ineens weer in het vliegtuig naar de andere kant van wereld😅Eenmaal daar bleek dat wat de Australiër en ik met elkaar gemeen hadden vooral onze liefde voor reizen was. Toen hij weer in z’n eigen land was, werd de relatie een stuk minder leuk. Ik zat nog in mijn avontuur-modus, maar hij probeerde juist weer in het normale ritme (lees: stropdas, file, kantoorbaan) te komen. Dat botste en binnen een aantal maanden was de relatie uit. Maar ik had inmiddels al wat vrienden gemaakt en een baan gevonden en ik wilde mijn werkvisum optimaal gebruiken. Zonde om dat allemaal dan maar weg te gooien, dus ik bleef.

Bijna naar Guatemala verhuisd

Uiteindelijk bleef ik zelfs twee jaar in Australië wonen. Ik zou nog langer zijn gebleven, maar dat ging niet op het visum dat ik had. Een van mijn lieve vrienden stelde voor om met me trouwen zodat ik kon blijven, maar toen hij dolenthousiast mijn huis binnenstuiterde met:

“OMG giiiiiirl, what are we going to wear??? I saw the PERFECT shoes for you💅”

wist ik dat ze bij de immigratiedienst nooit zouden geloven dat wij een echt stel waren😅

En toen was ik ineens weer terug bij af: ik moest weg waar ik zat, maar wilde nog steeds niet terug naar Nederland.

Een vriendin stelde voor om op een cruiseschip te gaan werken. Betaald krijgen om te reizen leek mij wel wat, dus ik ging meteen op zoek naar vacatures. Wat bleek? Met alleen Nederlands en Engels kwam ik niet in aanmerking voor de dingen die ik wilde doen.

Maar met Spaans erbij kwam ik wel in aanmerking! “Geen probleem” dacht ik. “Dan leer ik gewoon even snel Spaans”. Ik Googlede “goedkoopste land om te wonen waar ze Spaans spreken” en besloot naar Guatemala te verhuizen😅

Impulsief naar Spanje verhuisd

Ik stond op het punt om mijn ticket te boeken toen ik het een en ander toch nog eens narekende: ik had ongeveer genoeg geld voor 3 maanden wonen + taalles in Guatemala. Maar kon ik in 3 maanden wel vloeiend Spaans leren? En wat als het niet lukte en ik ineens blut en met een middelmatige beheersing van de taal terug naar Nederland moet vliegen? In het dorpje waar mijn ouders wonen zag ik niet echt de mogelijkheid om mijn Spaans te blijven oefenen, dus alles waar ik dan 3 maanden hard voor had gewerkt zou daar verwateren. Misschien toch niet zo’n goed idee. Maar als ik nou naar Spanje ga… Met het bijna gereserveerde ticket naar Guatemala nog steeds op mijn laptopscherm bedacht ik me dat ik ook naar Spanje kon verhuizen en dat ik daar zou kunnen werken naast de Spaanse lessen. Dan zou ik mezelf 1 jaar kunnen geven om de taal te leren (moet lukken, toch?😉) en ondertussen zou ik dan wat kunnen sparen. Ik paste de bestemming aan en plande ook nog even een tussenstop van een weekje in Nederland in, want daar was ik al 3 jaar niet geweest😅

In Spanje blijven plakken

Wat er in Spanje precies veranderde weet ik niet precies. Misschien is het de leeftijd of misschien het feit dat mijn mooie dorpje een beetje van alles heeft: zon, zee, strand en bergen en alsof dat nog niet genoeg was, ligt het bruisende standsleven van Barcelona slechts op 20 km afstand. Inmiddels heb ik (voor nu?🤔) de rust gevonden en zit ik alweer 8 jaar in Spanje. Dat cruiseschip is er nooit van gekomen. Waarschijnlijk maar goed ook, want wie weet waar ik dan in de pandemie gestrand zou zijn!

Eindelijk de perfecte “reisbaan” gevonden

Het enige grote nadeel dat ik ooit heb ondervonden aan al dit heen-en-weer geëmigreer, is dat ik op elke plek weer onderaan de ladder moest beginnen. Ik kwam bijna altijd in de horeca of een callcenter terecht waar ik in de avonden of in het weekend moest werken en slecht betaald kreeg. Opklimmen naar een hogere functie zat er voor mij niet echt in, want tegen de tijd dat ik daar klaar voor was zat ik vaak alweer in het vliegtuig naar het volgende land. Vandaar dat ik in mijn werk als Virtuele Assistent echt een droombaan heb gevonden. Ik kan gaan en staan waar ik wil en ik neem mijn werk gewoon met me mee! Ik doe al mijn werk online en heb in 4 jaar werken als VA nog nooit een van mijn klanten in het echt ontmoet. Dat gaat prima zo!

Denk je nou “dat lijkt mij ook wel wat”?

Dan heb ik iets leuks voor je! Sinds 2023 begeleid ik andere mensen die ook VA willen worden en die zelf willen bepalen waar en wanneer ze werken. In de cursus Zó word je VA leer ik je alles over hoe jij jouw eigen VA bedrijf opzet waarmee jij kunt wonen en werken waar je wilt!

Meer informatie